Rökkurró Album

Börnin grétu gleðitárum
því hún var komin aftur.
Sú sem allir elskuðu
endurheimt úr helju.

Fræknar voru sögurnar
frá öllum heimsins löndum.
Ljóslifandi myndirnar
spruttu úr hennar orðum.

En bara ef hún
hefði séð inn í huga þeirra.
Fundið sorgina
sem deyft hafði allt.
Bara ef hún fyndi vonleysið
sem fyllti þau
hefði hún strax í stað
hætt að skína.

Síðla kvölds er sögum lauk
börnin tóku að þagna.
Innst í hjörtum vissu þau
á morgun yrði hún farin.

Í ólgusjó
ég reyni að leita að landi, landi,
sem veitir skjól
gegn ölduróti mannhafsins.
Í ólgusjó
ég reyni að leita að landi, landi,
sem veitir skjól.

Á miðri leið
þá sé ég hvar þú ert kominn, kominn,
að fylgja mér
að landinu sem mig dreymir um.
Á miðri leið
þá sé ég hvar þú ert kominn, kominn,
að fylgja mér.

Á nýjum stað
ég finn að áhyggjur hverfa, hverfa,
með þig við hlið
bíða bjartari dagar mín.
Á nýjum stað
ég finn að áhyggjur hverfa, hverfa,
með þig við hlið.

Ég hafði enga ástæðu
ég hafði enga afsökun
fyrir þungu orðunum
sem ég missti út úr mér.

Andartakið staðnaði
þögnin var svo þrúgandi
ég reyndi að leita í augu þín
en þau voru tóm.

Hugsanirnar hringsnerust
skynsemin var flogin burt
ég heimsku mína harmaði
nú var botninum náð.

Ég orðum saman raðaði
því tekið hafði ákvörðun
að gefast upp í stríðinu
áður en það hófst.

Því ég hleyp stundum
fram úr mínum hugsunum
en hrasa á sprettinum
og fell svo harkalega niður.

Blátt áfram
án vissu
nýrra leiða leitaðir.
Einn ferðar
óhræddur
lagðir upp í langferð.

Þú gleymdir
þeim orðum
er við höfðum áður sagt.
Án trega
þú kvaddir
það sem þekktir áður.

Og því lengra er þú leitaðir
þá fannstu
að innra með þér
leyndist lausnin.

Áfram ferðu
en fjarlægist samt
það sem
áður leitaðir
hulið er þér.

Hugrekkið glampaði í augum hans
og hendurnar hættu að skjálfa.
Hátt settu marki skyldi hann ná
hæðina skyldi hann loks sigra.

Leiðina þekkti sem lófa sinn
og lengdina vissi upp á hár.
Ferðin auðveld var ásýndar
en erfiðust hugsunin sjálf.

Á fjallinu miðju hann hjartað fann
fastar slá en fyrr.
Í eitt augnablik hann aftur leit
þá angistin hetjuna greip.

Vindbarinn tróndi toppnum á
tárvotur brosti breitt.
Í dag hafði hann sigrað sjálfan sig
sína þyngstu þraut hafði leyst.

Fyrsta dag eftir heimsendi
skein sól.
Golan bar með blóð
sem lak yfir mig.
Beinagrindur dönsuðu
á ökrunum.
Í fyrsta sinn
leið mér vel.

Sjáðu allt gullið
sem þú misstir úr greipum þínum
af gáleysi
misstir þú þinn mætasta hlut.

Hamstola af reiði
en hugrekkið skorti
í afneitun
þú sökina leiddir hjá þér.

Glöð í bragði
við leikum saman
brosandi augum
hvíslumst.

Tíminn gleymist
en lífið líður
áfram en við
eldumst ekki.

Herjum saman
í blíðu stríði
alein gegn
alheiminum.

Vonin veitir
skammvinnt skjól
svo saman
við hjálpumst áfram.

Sér í lagi
við erum ekkert
en sameinuð
við sigrum allt.

Sólargeislar brennandi
sækja að mér.
Loftið rykmettað kitlar vitin.
Ekkert í sjónmáli
nema einsemdin.

Tíminn er sem gróið tré
hreyfist aldrei.
Skýtur rótum sínum fast í mig.
Ég hugsa bara um
að komast burt.

Langur dagur líður hægt,
loksins búinn.
Kuldinn umlykur mig,
hægir hugsun.
Að lokum lognast út
við dauðans dyr.

Værum blundi vakna af,
nýr dagur.
Veruleikinn blasir við,
ég er alein.
En áfram tóri ég
og dagana tel.

Alein í eyðimörk...

Í svarthvítri veröld
þar sem ógnin sverfur að sálunum
og sólin nær ekki í gegn.

Ég kveiki ljós
sem að leiðir mig
og gefur mér kjark.

En myrkrið er svartast
í húsasundum höfuðs míns
þar sem hugsanir hræða mig.

Ég bægi þeim frá
og held þéttingsfast
í ljósglætuna.

En þar sem rökkrið nær ekki
er hjarta mitt vakandi
og glóir eitt í grámanum.

Sjáðu stjörnurnar
þær fjara út
úr augsýn okkar.