Sálin Hans Jóns Míns
"Brosið blíða"

Dagarnir funi,
næturnar frost,
friðurinn enginn — skammhlaup og lost.
Tindrandi augun
töfruðu mig.
Tvíræða brosið þitt reið mér á slig.

Brosið blíða
blekkir ekki lengur,
—bak við það er ófögur sál.
Nú er öldin
heldur betur önnur
eftir tóma pretti og tál.

Fortíðin geymir
silfur og gull.
Greina þó kann ég málma frá ull.
Varinar eldur
vættar í ís
virk´ekki lengur þú óheilladís.

Brosið blíða
blekkir ekki lengur,
—bak við það er ófögur sál.
Nú er öldin
heldur betur önnur
eftir tóma pretti og tál.

Skuggamynd á striga þú
skildir eftir inní mér.
—Skuggamynd og ekkert meir.

Brosið blíða
blekkir ekki lengur,
—bak við það er ófögur sál.
Nú er öldin
heldur betur önnur
eftir tóma pretti og tál.

Hey, staldraðu aðeins við, nú er komið að mér
að draga upp þá dökku, ljótu mynd af þér
þú ert feigðarflan stundar pretti og klæki
ekki veit ég var þú þessa illsku sækir.
Ég er særður, ég er tærður
eins og soltinn úlfur, illa vannærður
það er af sem áður en ég vara þig við
ef ég sé þig aftur mun ég öskra á þig.